پژوهشی تازه نشان می دهد که تنبلی احتمالا در بقای گونه های جانوری طی فرایند تکامل موثر بوده است. در این تحقیق که به همت پژوهشگران دانشگاه کانزاس انجام شده دانشمندان به مطالعه شکم پایان و دو کفه ای های موجود پرداختند و دریافتند که کُندی (یعنی پایین بودن نرخ متابولیک بدن) ارتباط مستقیمی با احتمال اندک انقراض در این جانوران داشته است و به نحوی بقای حیوانات تنبل در طول تاریخ تضمین شده.

نرخ متابولیک هم به میزان انرژی مورد نیاز برای زنده ماندن یک اورگانیزم اشاره دارد. دانشمندان دانشگاه کانزاس برای انجام این تحقیق گنجینه ای عظیم از دیتای مربوط به حدود ۳۰۰ جانور را که در بازه زمانی ۵ میلیون سال گذشته زندگی می کرده اند مورد بررسی قرار دادند و در ادامه نقشه ای از نیازمندی های متابولیک جانوران مختلف تهیه کردند؛ این نقشه متابولیک در اصل نشان می دهد که یک موجود زنده برای آنکه زنده بماند باید تا چه اندازه فعالیت داشته باشد. آنها در بررسی های خود دریافتند حیواناتی که فعالیت زیادتری داشته اند بیشتر از بقیه با خطر انقراض روبرو بوده اند و در مقابل حیوانات تنبل از شانس بیشتری برای زنده ماندن برخوردار بوده اند.

البته باید درنظر داشت که نمیتوان این یافته را به همه گونه های جانوری تعمیم داد. پژوهشی که اخیرا روی اجداد انسان های اولیه انجام گرفت نشان می داد که هرچه این انسان ها کندی و تنبلی بیشتری داشته اند بیشتر با خطر مرگ روبرو می شده اند.

بروس لیبرمن از مولفان مقاله منتشر شده در این باره می گوید:

شاید در دراز مدت بهترین استراتژی تکاملی برای حیوانات کاهش انرژی و کُندی باشد؛ در واقع هرچه نرخ متابولیک کمتر باشد احتمال آنکه جانوری زنده بماند بیشتر خواهد بود. به بیان دیگر به جای بقای جانوران اصلح شاهد بقای تنبل ها بوده ایم.

نرخ های بالای متابولیک ظاهرا در مناطق جغرافیایی بزرگ کمتر عاملی برای انقراض بوده اند و هرچه منطقه سکونت جانوران وسعت کمتری پیدا می کرده احتمال انقراضشان به خاطر این مساله نیز بیشتر می شده. دانشمندان با کمک این یافته قصد دارند به پیش بینی خطر انقراض جانوران دیگر بپردازند.

The post نتایج یک پژوهش: حیوانات تنبل شانس بیشتری برای بقا داشته اند appeared first on دیجیاتو.