فاصله‌ی کانونی شاید اصلی موضوعی باشد که در کیفیت عکس ها تاثیر می گذارد. موضوعی که هم در زمینه‌ی میدان دید تاثیر گذار است و هم اینکه مشخص می کند که اشیا در فواصل متفاوت چگونه به نظر برسند.

فاصله‌‌ های کانونی در سه بخش اصلی مورد بررسی قرار می گیرند:‌

• فاصله های کانونی عریض که در دوربین های فول فریم بین ۱۶ میلی متر تا ۴۰ میلی متر هستند و در دوربین های کراپ سنسور بین ۱۰ میلی متر تا ۲۸ میلی متر خواهند بود. هر چیزی که عریض تر از این مقادیر باشد، لنز چشم ماهی یا Fisheye نام خواهد گرفت.
• فاصله‌ی کانونی نرمال در دوربین های فول فریم حدود ۵۰ میلی متر و در دوربین های کراپ سنسور ۳۵ میلی متر هستند. به طور کلی دامنه‌ی فاصله‌ی کانونی نرمال در دوربین های فول فریم بین ۴۰ میلی متر تا ۶۵ میلی متر و در دوربین های کراپ سنور بین ۲۸ تا ۴۵ میلی متر است.
• فاصله های کانونی بلند هر فاصله‌ای بیش از ۷۰ میلی متر در دوربین های فول فریم خواهند بود. این در حالیست که مقدار یاد شده در دوربین های کراپ سنسور بیش از ۵۰ میلی متر هستند. بلند ترین لنز هایی که می توانید در بازار خریداری کنید احتمالا تا ۱۰۰۰ میلی متر باشند، اما لنز های عجیب و غریب و طولانی تری نیز وجود دارند.

در این مطلب نگاهی دقیق تر به استفاده‌ های مختلف این فواصل کانونی خواهیم داشت. اگر شما هم علاقمند به عکاسی هستید، این مطلب را از دست ندهید.

فاصله های کانونی عریض

فاصله‌ های کانونی عریض به شما دامنه‌ی دید بالاتری ارائه می کنند. این موضوع برای زمان هایی که می خواهید موارد بیشتری از محیط را در عکس های خود بگنجانید مفید واقع خواهد شد. به عنوان مثال اگر بخواهید از نمای جلویی یک ساختمان، یا گروهی از افراد یا حتی یک محیط دیدنی بدون آن که با تعداد گام های زیاد از آن فاصله بگیرید عکسبرداری کنید؛ استفاده از فاصله‌ی کانونی عریض گزینه‌ی مناسبی خواهد بود.

موضوع مهم دیگر راجع به فاصله‌ی کانونی عریض، نا هموار کردن چشم انداز عکس های شماست. هرچه اشیا به دوربین نزدیک تر باشند، بزرگتر از حالت عادی به نظر می رسند و اشیایی که دورتر قرار دارند کوچکتر خواهند بود. در عکس زیر می توانید به این نکته پی ببرید. جلوی ماشین بسیار بزرگ و پشت ماشین عجیب و غریب به نظر می رسد.

بسیاری از عکاسان وقتی که برای اولین بار با این موضوع مواجه می شوند، عموما فکر می کنند که این نا همواری ایجاد شده لزوما یک اتفاق نامناسب به شمار می رود. اما همیشه اینطور نیست. تا زمانی که نا همواری های دریافت شده از عکس ها برایتان قابل پیش بینی باشد، می توانید با آن ها کار های جالبی انجام دهید. مثل عکسی که در زیر می بینید.

هرچه قدر بخواهید فضای بیشتری در عکس هایتان را پوشش دهید، به فاصله‌ی کانونی عریض تری هم نیاز خواهید داشت. اما باید به یاد داشته باشید که با فاصله‌ی کانونی عریض تر، همه چیز نا همگون تر به نظر خواهد رسید. عکاسان مناظر بیشتر علاقمندند تا از فواصل کانونی ۱۶ تا ۲۴ میلی متری استفاده کنند (این موضوع در دوربین های کراپ سنسور ۱۰ تا ۱۸ میلی متر خواهد بود). این در حالیست که عکاسانی که منظره‌ی مورد نظرشان خیابان هاست، عموما از فواصل کانونی ۲۴ میلی متر تا ۳۵ میلی متر استفاده می کنند (این مقدار در دوربین های کراپ سنسور ۱۸ تا ۲۴ میلی متر است).

فاصله های کانونی نرمال

فاصله های کانونی نرمال اینطور شناخته می شوند: هرچیزی که در واقعیت می بینید، در تصویر شما اتفاق خواهد افتاد. در واقع همه چیز عادی به نظر خواهد رسید. این اصلی ترین نقطه قوت آن هاست. می توانید این موضوع را در عکس زیر مشاهده کنید.

فاصله‌ی کانونی نرمال احتمالا به طور پیش فرض انتخاب همه‌ی افراد است. مگر اینکه دلیل قانع کننده‌ای برای استفاده کردن از فواصل کانونی دیگر داشته باشید. با استفاده از فاصله های کانونی نرمال شما میدان دید قانع کننده‌ای خواهید داشت و کافیست با جلو و عقب رفتن جزئیات بیشتری به عکس هایتان اضافه و یا از آن کم کنید.

برخی از عکاسان مناظر و خیابان گاهی اوقات از این فواصل کانونی استفاده می کنند. بسیاری از عکاسان پرتره نیز فاصله های کانونی نرمال را انتخاب می کنند چرا که می توانند علاوه بر موضوع مورد نظر، محیط اطراف را نیز در عکس بگنجانند.

تنها زمان هایی استفاده از لنز های نرمال قانع کننده به نظر می رسد که فضای کافی برای دور شدن نداشته باشید و بخواهید جزئیات بیشتری را در عکس هایتان بگنجانید و یا اینکه بخواهید عکسی بسیار نزدیک بگیرید و توانایی نزدیک شدن به موضوع مورد نظرتان را ندارید.

فاصله های کانونی بلند

اصلی ترین استفاده های این فواصل کانونی دو مورد هستند: زمان هایی که بخواهید از چیزی عکس برداری کنید و توانایی نزدیک شدن به آن را نداشته باشید و زمان هایی که می خواهید منفرد بودن بخشی از تصویر نسبت به محیط اطراف را بهتر نمایش دهید. این فواصل کانونی در ورزش، حیات وحش و عکسبرداری های پرتره بیشترین کاربرد را دارند.

عکاسان حیات وحش عموما ترجیح می دهند با فاصله‌ای زیاد از سوژه‌ی خود عکسبرداری کنند و از لنز هایی بیش از ۲۰۰ میلی متری استفاده می کنند (این مقدار در دوربین های کراپ سنسور بیش از ۱۳۵ میلی متر است). با این فاصله های کانونی، می توانید تصاویری کلوز آپ و نزدیک از پرنده های کوچک داشته باشید. حتی علی رغم این که فاصله‌ی زیادی با آن ها دارید.

عکاسان ورزشی هم عموما از فاصله های کانونی بلند استفاده می کنند. چرا که در استادیوم ها مجبور هستند جزئیات بسیار زیادی از تمام ورزشگاه را در عکس های خود بگنجانند. این عکاسان مجبورند زمان هایی که سوژه هایشان در سمتی دیگر از زمین هستند از لنز های بلند استفاده کنند و وقتی سوژه ها به نزدیکی آن ها می آیند، به سراغ لنز هایی کوتاه تر بروند.

عکاسان پرتره معمولا از لنز هایی بین ۷۰ میلی متر تا ۱۳۵ میلی متری استفاده می کنند (این مقدار در دوربین های کراپ سنسور بین ۵۰ تا ۸۵ میلی متر است). در این فواصل کانونی شما آنچنان از سوژه فاصله ندارید. مقدار کمی از ناهمگونی های ایجاد شده به علت استفاده از فواصل کانونی بلند، باعث جذاب تر شدن عکس ها خواهد شد.

گاهی برای عکس برداری از مناظر هم از این فواصل کانونی استفاده می شود. با استفاده از این لنز ها می توانید اشیای مختلفی که در دسترس نیستند را در فضایی متراکم تر بگنجانید. در عکسی که در ادامه مشاهده می کنید، می توانید دو برج و کوه را در یک تصویر مشاهده کنید. عکاس در هنگام گرفتن این عکس حدود ۵ کیلومتر از برج ها و ۱۵ کیلومتر از کوه فاصله داشت.

به طور کلی نمی توان تنها به یک فاصله‌ی کانونی مناسب برای استفاده های بیشتر اشاره کنیم. اما استفاده از فواصل کانونی متفاوت برای اتفاقاتی متفاوت خواهد بود. انتخاب درست بین این فواصل موضوعیست که می تواند کیفیت عکس ها را بالا ببرد.

The post فاصله کانونی چیست و چگونه از آن در عکاسی استفاده کنیم؟ appeared first on دیجیاتو.