«مردگان نمی‌ میرند» The Dead Don’t Die فیلم غیرعادی دربارهٔ زامبی‌ها اثر جیم جارموش در مراسم افتتاحیهٔ کن ۲۰۱۹ به نمایش در آمد. داستان این فیلم در جهانی رخ می‌دهد که شخصیت‌ها با تماشای فیلم‌های ترسناک، نسبت به حضور مرده‌های متحرک آگاه هستند. این ترکیب ترسناک/خنده‌دار کمی نامتوازن است و واضح است که وامدار پیشگامانی مثل جرج رومرو است، که مدت‌ها پیش متوجه تأثیر زامبی‌ها به‌عنوان استعاره‌ای از فلاکت‌های اجتماعی شد.

همچنین بخوانید:
بررسی و نقد فیلم Pain and Glory؛ شاهکار جدید پدرو آلمودوار

با این وجود، جارموش، که اغلب ژانر‌های سینمایی را بسته به مزاج خودش تغییر می‌دهد، فیلمی مضطرب‌کننده و دلسردکننده را ارائه داده اما فیلم با هر بی‌ظرافتی که هست پیامش را می‌رساند.
پس از اتمام جشنواره کن ۲۰۱۹ و بخش مسابقه، «مردگان نمی‌ میرند» از ۱۴ ژوئن در آمریکا و یک ماه بعد در اروپا اکران خواهد شد.

جارموش تعدادی از بازیگران مشهور مستقل، که برخی از آنها مثل بیل مری، آدام درایور و تیلدا سوئینتن تجربهٔ همکاری با او را داشته‌اند، را دوباره در فیلم جدیدش دور هم جمع کرده است. اما کسانی که به‌ دنبال تماشای یک ماجراجویی زامبیایی جدید و بی‌سابقه هستند ممکن است از سرخوشی ویرانگر فیلم‌ساز ناامید شوند. در نتیجه، پتانسیل متقاطع موجود در فیلم کمی غیرجذاب به‌نظر می‌رسد، هرچند نباید سرسختی جارموش را نادیده گرفت.
داستان «مردگان نمی‌ میرند» در شهر بی‌سروصدای سنترویل (که نماد اصلی «آمریکای واقعی» دور از شهرهای بزرگ است) می‌گذرد که زیر نظر کلیف رابرتسون (مری) افسر پلیس تنبل و همراه باوفای او رانی پیترسون (درایور) است. پس از وقوع اتفاقاتی، ماجراهای عجیبی رخ می‌دهد؛ نگران‌کننده‌تر از همه، بالا آمدن مرده‌ها از قبر و تردد آنها در شهر است.

این فیلم به اندازهٔ «تنها عاشقان زنده می‌مانند» و «پترسون»، فیلم‌های اخیر جارموش، متفکرانه و ماهرانه ظاهر نشده، اما هدف او برانگیختن مخاطب با استفاده از لحن متفاوتی است که همیشه ترکیب موفقی به‌حساب نمی‌آید. از طرفی، حس «مردگان نمی‌ میرند» مثل نوعی تفریح و سرگرمی است – بهانه‌ای برای فیلم‌ساز مطرح ما برای جمع کردن مجموعه بازیگران محبوبش برای ساخت یک فیلم زامبی سرگرم‌کننده و بی‌سروصدا. این فیلم هیچ حس شرمساری نسبت به عجیب بودن یا خود-ارجاعی‌اش ندارد (شخصیت‌های فیلم تصدیق می‌کنند که آنها در یک فیلم ساختهٔ جیم جارموش قرار دارند) و چنین جنبه‌ای بسته به تأثیر طنز بعدی در داستان، هم‌زمان هم دوست‌داشتنی است و هم مشمئزکننده.

اما هم‌زمان، حالتی از ناامیدی به آرامی شروع به اثبات خودش می‌کند. «مردگان نمی‌ میرند» در قرار دادن خودش به عنوان تفسیری از بدترین المان‌های دنیای مدرن فیلم هوشمندانه‌ای به‌حساب نمی‌آید، به‌خصوص زمانی‌ که گروه مردگان از گور برخواسته شروع به تمنای عادت‌های بد موردعلاقه در دوران حیات‌شان می‌کنند؛ مثل گوشی تلفن همراه، اینترنت و قهوه.

جارموش کوچک‌پنداری‌اش را نسبت به دوران پریشان و مصرف‌گرای ما واضح بیان کرده است، و اگرچه ممکن است نقد جارموش اصیل و متفاوت نباشد، او با مشاهدات جالبش دربارهٔ چگونگی خو گرفتن ما نسبت به واقعیت خطرناک و بسیار ناکارآمدمان، کارش را تکمیل کرده است. زامبی‌های جارموش نماد همه چیز هستند: از هشدار گرمایش زمین گرفته تا گروه‌های معترض نسبت به حق و حقوق انسانی.

زمانی که «مردگان نمی‌ میرند» شدت نفرت‌انگیز بودن زندگی میان این موجودات حریص را به تصویر می‌کشد، بسیار قاطع عمل می‌کند. در دنیای مدرن امروز، زامبی‌ها تنها یک نمونه‌ٔ وحشت‌انگیز دیگر هستند که یاد گرفته‌ایم آنها را عادی جلوه دهیم.
اتفاقاتی که در فیلم رخ می‌دهد کمی بی‌ربط و پراکنده هستند و حسی از عدم تمرکز و نامنسجم بودن را به مخاطب می‌دهد. در میان بازیگران، سوئینتن نقش‌آفرینی منحصربفرد دیگری را رقم زده که نقش یک متصدی کفن و دفن را بازی می‌کند و از قضا یک شمشیربازی سامورایی حرفه‌ای نیز هست. درایور نیز در نقش یک پلیس بسیار آرام هر موقعیت خنده‌داری را تحت اختیار خودش قرار می‌دهد.

جارموش در فیلم‌های اخیرش، سعی در ساخت شخصیت‌های عجیبی داشته که عمیقا عاطفی نیز هستند. به‌نظر می‌رسد جارموش در «مردگان نمی‌ میرند»، علاقهٔ زیادی به تیپ‌ها دارد که به‌اندازهٔ کافی رضایت‌بخش نیستند اما کمبود هویت و شخصیت‌سازی در این کارکترها نیزی بخشی از هدف اصلی او محسوب می‌شود. نوعی سکون و بی‌حوصلگی در آدم‌های زندهٔ این شهر به‌چشم می‌خورد که شبیه زامبی‌هاست؛ با این تفاوت که آنها هنوز نمرده‌اند. موسیقی فیلم نیز تماشاچی را در محیطی خالی از امید و راه نجات قرار می‌دهد. طنز پراکندهٔ فیلم همیشه جذاب نیست، اما زمانی که تیرش به هدف می‌خورد، تنها چهرهٔ غمگین وجود زندگی زامبی‌-وار ما را می‌پوشاند.
این مقاله برگرفته از نوشته‌ٔ تیم گریرسون در سایت screendaily.com است.

سایر منتقدان دربارهٔ این فیلم چه نظری دارند:

دیوید ارلیش | ایندی‌وایر

شاید تنها واقعیت موجود در این فیلم بی‌جنب‌وجوش جارموش این نکته باشد که: زمانی که جهنم پر می‌شود، مرده‌ها به زمین بازمی‌گردند. و زمانی که زمین در بدترین حالت خودش قرار دارد، زنده‌ها هر کاری می‌کنند تا در این کابوس شبانه کمی خواب‌گردی کرده باشند.

رزی نایت | آی‌جی‌ان

در آخر می‌توان این نتیجه را گرفت که «مردگان نمی‌ میرند» اولین فیلم غیرهنری و پاپ‌کورنی (سرگرم‌کننده) جارموش است که در نوع خود فیلم نسبتا خوبی به حساب می‌آید.

رابی کولین | تلگراف

«مردگان نمی‌ میرند» یک فیلم عجیب‌وغریب است که با ریتم یک زندگی معمولی، مثل تجربهٔ قبلی جارموش و درایور در فیلم «پترسون»، هماهنگ و حتی بهتر از آن است. اما نوعی بدبینی در این فیلم وجود دارد که نمی‌توان به آن خندید.

بن کرول | درپ

روی صندلی‌تان بنشینید و مجذوب وجود باحال‌ترین شخصیت‌هایی شوید که بازیگرها تا به امروز به نقش‌آفرینی در آنها پرداخته‌اند، اما توقع موقعیت‌های خنده‌دار فراوانی نداشته باشید.

فیل د سملین | تایم اوت

برای تمام لحظات الهام‌بخش این فیلم، «مردگان نمی‌ میرند» فیلمی است که به سادگی برپایهٔ جذابیت بازیگران کمدی درجه یکش بنا شده است. به تماشای افق «شب مردگان زنده» خوش آمدید.

کپی برداری و نقل این مطلب به هر شکل از جمله برای همه نشریه‌ها، وبلاگ‌ها و سایت های اینترنتی بدون ذکر دقیق کلمات “منبع: بلاگ نماوا” ممنوع است و شامل پیگرد قضایی می شود.

نوشته بررسی مردگان نمی‌ میرند The Dead Don’t Die – فیلم غیرعادی جیم جارموش اولین بار در بلاگ نماوا. پدیدار شد.