در ابتدا شاید فکر کنید Irresistible هم یک کمدی سیاسی دیگر است که می‌خواهد بار دیگر به زخم‌های باز بعد از انتخابات سال ۲۰۱۶ نمک بپاشد. با این حال فیلم افرادی که انتظار دارند با تماشای این فیلم تنها حمله‌ا‌ی صریح به رئیس جمهور دونالد ترامپ را تماشا کنند، را حسابی شگفت‌زده می‌کند. نه تنها این فیلم یک حمله‌ی پارتیزانی به حزب بر سر کار نیست، بلکه راهی متفاوت را برای پرداختن به حال و هوای سیاسی سال ۲۰۲۰ انتخاب می‌کند.
فیلم با یادآوری از آن‌چه در شب انتخابات سال ۲۰۱۶ رخ داد شروع می‌شود. آن شب، شب خوبی برای استراتژیست دموکرات‌ گری زیمر (استیو کارل) که نقش مهمی در کابینه‌ی هیلاری کلینتون داشت نبود. پس از آن و سال‌ها بعد از این اتفاق، با گری همراه می‌شویم. این بار نیز گری نقشه‌ای در ذهنش دارد؛ او تلاش می‌کند یک شخص مستقل که می‌تواند در انتخابات محلی به عنوان یک دموکرات نامزد شود و نماینده‌ی جمهوری‌خواهان را شکست دهد را پیدا کند. با اینکه این انتخابات از نظر تاکتیکی اهمیت خاصی ندارد، اما می‌تواند یک نقطه‌ی شروع بوده و توجه رسانه‌‌های ملی را جلب کند. مهم‌ترین کاندید برای نقشه‌ی زیمر یک کلنل نیروی دریایی بازنشسته به نام جک هستینگز (کریس کوپر) است. زیمر ویدئویی از هستینگز را در حال سخنرانی در جلسه‌ی شورای شهر دیرلیکن، ویسکانسن می‌بیند و او را برای طرح خود انتخاب می‌کند.

همچنین بخوانید:
سالینجر Salinger – مستندی تماشایی از زندگی شخصی و حرفه‌ای این نویسنده معروف

این فیلم درباره‌ی ظهور یک‌باره‌ی هستینگز و رقابتش با مایور بران (برنت سکستون) نیست. در این بخش داستان، گره داستانی وجود دارد که همه چیز را تغییر می‌دهد و ثابت می‌کند که ساکنین شهرهای کوچک آمریکا آن‌چنان که مسئولان شهرهای بزرگ تصور می‌کنند ساده و زودباور نیستند. نقطه قوت فیلم آن‌ جاست که شهروندانی که سیاسی نیستند را به عنوان مردم واقعی و شخصیت‌های سیاسی-زیمر و رقیب جمهوری‌خواهش، فیت بروستر (با بازی بی‌نظیر رز بیرن)- را همانند کاریکاتور جلوه می‌دهد.
احتمالا افراد زیادی از اینکه نویسنده/ کارگردان جان استوارت، که همیشه به خاطر دوران طولانی مجری‌گری‌اش در The Daily Show در یادها می‌ماند، بهترین کار خودش را در این فیلم ارائه نکرده است، دلسرد خواهند شد. استوارت علاقه‌ای ندارد همانند در چرخه آرماندو یانوچی عمل کند، بلکه اثر او بیشتر نزدیک به فرانک کاپرا است. و نکته‌ی جالب این است که با این حال او موفق شده است فیلمی تماشایی را ارائه کند.
هیچ کدام از بازیگران Irresistible نامزد دریافت جایزه‌ی اسکار نخواهند شد، چرا که همه‌ی آن‌ها نقش‌هایی در دامنه‌ی توانایی‌شان را جلوی دوربین برده‌اند. کارل از برگ برنده‌ی شخصیت دوست‌داشتنی خودش برای نجات زیمر از فرو رفتن در نقشی غیر قابل تحمل استفاده می‌کند، اما به هر حال این شخصیت فردی است که مطمئن است باهوش‌ترین فرد همه‌ی جمع‌ها است. رز بیرن نیز شخصیتی مشابه با آثار قبلی خود را ارائه کرده است.

کریس کوپر هم با بازی در نقش کسی که مشخصه‌های بازر شخصیتش نجابت و سر به‌ زیر بودن است کمی مشکل داشته است. از بازیگران نقش‌های فرعی این فیلم نیز می‌توان به مک‌کنزی دیویس (در نقش دایان هستینگز، دختر جک) و توفر گریس (یکی از زیردست‌های زیمر) اشاره کرد.
از آن‌جایی که دنبال کردن سیاست تبدیل به یک سرگرمی ناامیدکننده و بی‌نتیجه تبدیل شده است، تماشای این فیلم که در آن هیچ‌گونه خط داستانی پارتیزانی واضحی به چشم نمی‌خورد، از نظر تک و خاص بودن مورد استقبال قرار گرفته است.
Irresistible به ما یاد‌آوری می‌کند که سیاست منطقه‌ای بسیار متفاوت از چیزی است که در سطح ملی می‌بینیم. هم‌چنین سیستم وقتی بهترین عملکرد را دارد که به جای اینکه درباره‌ی جمع آوری بودجه و سواستفاده باشد، به مردم و سیاست‌ها بپردازد. فیلم در نهایت تصویری امید‌بخش ارائه می‌کند، کلمه‌ای که تقریبا هیچ‌گاه در حوزه‌ی سیاست نمی‌توان از آن اسم برد.
Irresistible بیست و ششم ژوئن پخش شد.

و حالا نظر سایر منتقدین درباره‌ی این فیلم:

بلیک گوبل منتقد consequenceofsound نقد خود را اینطور تمام کرده است:

”فیلم Irresistible درست همانند یک هشدار و زنگ خطر به جا و به موقع است که درست چند ماه پیش از انتخابات سال ۲۰۲۰ که ذهن مردم پر از اطلاعات مربوط به انتخابات است پخش شده است. Irresistible یک اثر کمدی سیاسی است که اکثر اوقات به شدت خنده‌دار است، اما این فیلم در عین حال یک بیانیه‌ی بازدارنده‌ی عمیق درباره‌ی تامین بودجه، خودشیفتگی و غرور است.”

پیتر تراورز منتقد رولینگ استونز در نقد خود آورده است:

“استوارت هیچ داستانی درباره‌ی گذشته‌‌ی گری و فیت جلوی دوربین نمی‌برد، چرا که بی‌هویت بودن این شخصیت‌ها چیزی است که به آن‌ها بال و پر می‌دهد. در یک پایان پر از گره داستانی، استوارت مخاطب را با این فکر رها می‌کند که آیا دور زدن سیستم را به تغییر آن ترجیح می‌دهد یا نه. آیا یک داستان کمدی سیاسی که در میان مرز احمقانه بودن و دیدنی بودن قدم برمی‌‌دارد، می‌تواند حتی برای چند ساعت ذهن ما را باز کند؟”

کپی برداری و نقل این مطلب به هر شکل از جمله برای همه نشریه‌ها، وبلاگ‌ها و سایت های اینترنتی بدون ذکر دقیق کلمات “منبع: بلاگ نماوا” ممنوع است و شامل پیگرد قضایی می شود.

نوشته نقد و بررسی Irresistible – یک کمدی سیاسی تماشایی اولین بار در بلاگ نماوا. پدیدار شد.