چه سرسبز بود دره‌ی من How Green Was My Valley یکی از بهترین آثار زمان خودش است؛ فیلمی که منتقدان را به وجد می‌آورد. این فیلم برخلاف اکثر آثار سینمایی بلند که یا جنبه‌ی تجاری خوب دارند و یا به مذاق منتقدان خوش می‌آیند، هم منتقدان را راضی می‌کند و هم از لحاظ تجاری هم اثر موفقی به شمار می‌آید.
چه سرسبز بود دره‌ی من How Green Was My Valley اثر بلند داستانی و اپیکی درباره‌ی زندگی مردمان دهکده‌ای در ولز ا ست که در معدن‌ کار می‌کنند؛ فیلم سرشار از جاذبه‌های بشری است، آکنده از حال و هوای رمانس، کشمکش و ستیز، و تقریبا همه‌ی انواع عواطف انسانی. این آمیزه از مولفه‌های بیانگر طوری کنار هم قرار گرفته‌اند ‌که به علائق و معیارهای همه‌‌ی مخاطبان پاسخی درخور می‌دهند. فیلم روایتی گرم و انسان‌دوستانه دارد، که در اصل ریچارد لولین آن را نوشته، و نقاش سینما، جان فورد نیز بر اساس سناریوی دقیقی به قلم فیلیپ دون آنرا با استادی به تصویر کشیده است؛ او تنها به چند بازیگر خبره نیاز داشته تا کار را به سرانجام برساند. در نتیجه، این فیلم بابت چنین تیم ماهر و کاربلدی واقعاً از بخت مساعد و درخشانی برخوردار بوده است.
بازی‌های بازیگران فیلم همگی شدیداً تاثیرگذار و درخشان از کار درآمده‌اند: بازی‌هایی متناسب با حدود نقش اما با این‌حال نیرومند، بازی‌هایی گیرا که معانی عمیق‌ترِ آنها اغلب دست کم گرفته شده است، بازی‌هایی هم شاد و هم تلخ، هم رمانتیک و هم مستاصل که به طور بسنده‌ای با سایه‌روشن‌ها و حال‌و‌هواها، و رنگ‌ها و کنتراست‌های متناسب برای هر وهله‌ی روایت جفت‌و‌جور می‌شوند. به هر روی این فیلم جلوه‌گاهی از هنر سینمایی است که بهترین‌ها را کنار هم می‌گذارد.

همچنین بخوانید:
چه سرسبز بود دره من How Green Was My Valley – خانواده سبز و همیشه

نخست آنکه، دونالد کریسپ و سارا آلگود در نقش پدر و مادر (یا به قول شخصیت‌های خودِ فیلم: پاپا و ماما مورگان)، درواقع رییس این خانواده‌ی معدنچیِ ولزی به شمار می‌آیند، و انتخاب بازیگر در مورد این دو نقش به راستی الهام‌بخش است. والتر پیجئون در نقش کشیش عالی بازی می‌کند؛ مائورین اُهارا در نقش محبوب یا معشوقی که از عشق یک‌طرفه‌ی کشیش مطلع است واقعاً برازنده و شکوهمند ظاهر می‌شود؛ هرچند او سرانجام روزی از روی دلخوری با پسر یک معدن‌دار ازدواج می‌کند؛ اَن لی، نیز در نقش عروس بیوه‌شده‌ی خانواده به همین میزان ماهرانه نقشش را از کار درمی‌آورد.
و بالاتر از همه، یک ستاره‌ی بالقوه هم در فیلم چه سرسبز بود دره‌ی من How Green Was My Valley هست؛ پسربچه‌ای در رادی مک‌دوال. این پسرک بازیگر شاید برای استودیو بتواند نظیری برای شرلی تمپل به حساب آید، شرلی تمپل بازیگر خردسال و الهام‌بخشی بود که در سینمای انگلستان خوش درخشید. پسربچه‌ی فیلم فورد هم بازیگری خوش‌تیپ و بانمک، با وجنات مردانه است که با نظر به بستر تاریخی، خوب انتخاب شده و ورزیده و مناسب به نظر می‌رسد.
اقتباس سینمایی از کتاب نیز به سیاق خود کتاب فرم روایتیِ اول شخص مفرد را به کار گرفته است، و همچنانکه هیو مورگان از زندگی کودکی‌اش یاد می‌کند، فورد نیز از طرح‌ها و ترکیب‌های گرافیکی به خوبی بهره می‌برد تا نشان دهد که چطور دره‌ی هیو مورگانِ جوان در آن روزگار واقعاً سرزنده و شاداب بوده است. سرشاری و غنای زندگی زلال مورگان و چرخه‌ی زندگی صنعتی و سنتی در دهکده‌ی در ولز، از خلال گرافیک بصری و ظرافت‌های صحنه‌پردازانه و دیالوگ نشان داده می‌شود.

چهار تن از اعضای رشید و قوی‌هیکلِ این خانواده، همراه با مورگانِ پدر، هر یک در نسل خودشان کارگر این معادن زغال‌سنگ بوده‌اند. آرامش و صمیمیتِ فضای خانه، مهر و محبتی که به خانه وجود دارد، تجربه‌های عشقی و عاطفی، تاثیر کشیش تازه، سردرگمی‌های پسرک در مدرسه، ترکه‌های تنبیه معلم زورگو بر پیکر نحیف پسرک، تصمیم پسرک برای دست‌کشیدن از امتیازات آکادمیک، و قصدش برای قدم‌گذاشتن در جای پای نزدیکترین خویشاوندانش، شایعه‌پراکنی و حرافی همسایه‌های فضول، حضور آوازخوانان ولزی (با صداپیشگیِ خودشان)، که برای اجرای موسیقی‌ برای کویین به پیشواز می‌روند، خوش‌باشی‌های کوچک و غم‌های ناستردنیِ یک روزگار سپری‌شده، آبجونوشی در سراسر دره، گردهم‌آییِ اتحادیه معدن‌چی‌ها و مخالفت‌شان با کاهش دستمزدها و سخت‌کاری فزاینده و تنش‌زا، عزیمت دو پسر مورگان به آمریکا در جستجوی بخت و زندگی بهتر ــ همه‌ی این‌ها و بسیار بیش از اینها، در فیلم زیبای چه سرسبز بود دره‌ی من How Green Was My Valley به طرزی هوشمندانه، فشرده، و گیرا بر نوار سلولوئید ثبت شده‌اند.
این فیلم کلاسیک چیزهای زیادی برای به خاطرسپردن و به یادآوردن دارد و همین کیفیت خاطره‌انگیز است که ما را وامی‌دارد آنرا بس ارزشمند و مغتنم بشماریم.
استفاده‌ی خوش‌ذائقه‌ی جان فورد از طنین متوازن و دلنشین خوانندگان ولزی با بازی وِلش سینگر در نقش خودش، استفاده‌ی کارگردان از تن رنگیِ محلی ولزی و حضور کوتاه ریس ویلیامز که خودش ولزی است، در کنار آرایش‌های گوش‌نواز موسیقی آلفرد نیومن و در تلفیق با سایر عناصر فنی سینمایی، این فیلم را به یک دستاورد کامل در جهان سینما بدل می‌کنند. هرچند برای برخی از اهالی خود ولز این فیلم تصویری نادقیق و حتی جعلی از زبان، وضعیت سرزمینی و موقعیت آن دوره ارائه می‌دهد، اما با این‌حال چه سرسبز بود دره‌ی من How Green Was My Valley در سال 1941 (همان سالی که ارسون ولز با همشهری کین و جان هیوستون با شاهین مالت در اسکار حضور داشتند) موفق به دریافت پنج جایزه‌ی اسکار از جمله بهترین فیلم، بهترین کارگردان، بهترین بازیگر مرد (دانلد کریسپ)، بهترین فیلمبرداری، و بهترین طراحی صحنه‌ی داخلی (ریچارد ری، ناتان یوران) شد. این فیلم در پنج زمینه‌ی دیگر نیز نامزد دریافت جایزه بود: بهترین بازیگر نقش مکمل زن (برای سارا آلگود، بهترین فیلمنامه، بهترین تدوین، بهترین موسیقی متن، و بهترین صدابرداری.

نویسنده و منبع: ابل گرین، نشریه‌ی ورایتی

کپی برداری و نقل این مطلب به هر شکل از جمله برای همه نشریه‌ها، وبلاگ‌ها و سایت های اینترنتی بدون ذکر دقیق کلمات “منبع: بلاگ نماوا” ممنوع است و شامل پیگرد قضایی می شود.

نوشته مروری بر فیلم چه سرسبز بود دره‌ی من How Green Was My Valley – فیلم زیبا و کلاسیک جان فورد اولین بار در بلاگ نماوا. پدیدار شد.