«با من حرف بزن»؛ قدرت کارگردانی ارجح بر ضعفهای فیلمنامه‌نویسی
مجله نماوا، محمّد تقی زاده
«با من حرف بزن» محصول ۲۰۲۲ سینمای استرالیا که در سال ۲۰۲۳ در سینماهای آمریکا اکران شده، به عنوان یکی از مطرح‌ترین هارور مووی‌های سال معرفی شده و هم در گیشه و هم نزد منتقدان توانسته امتیاز و ارتقای خوبی پیدا کند.
«با من حرف بزن» از دو جنبه قابل تحلیل و البته نقد است: نخست کارگردانی و اجرا و دوم فیلمنامه و متن.
کارگردانی و اجرای فیلم «با من حرف بزن» با اینکه اولین تجربه کارگردانی برادران فیلیپو بوده، کاری جذاب و تاثیرگذار از آب درآمده به نحوی که اکثر مخاطبان مجذوب فضاسازی و کارگردانی دنی و مایکل فیلیپو شدند. برادران فیلیپو به ساده‌ترین اما حرفه‌ای‌ترین شکل ممکن الگوهای سینمای کلاسیک را در ژانر وحشت که سال‌‌ها در ویدئوهای یوتیوبی خود اجرا کرده بودند در نخستین فیلم سینمایی‌شان پیاده کردند: از افکت‌های صوتی و تصویری تا کلیشه‌های شخصیتی، روایی و بصری. به همین دلیل هم بوده که فیلم در جشنواره‌های مختلف به دلیل اجرا و تمهیدات فنی و بصری، مورد تمجید و تحسین قرار گرفته و گویی قدرت کارگردانی ضعفهای فیلمنامه‌نویسی را زیر سایه خود قرار داده است.
در بُعد دیگر «با من حرف بزن»، با قصه‌ای مواجه هستیم که به روایت بازیگوشی و تجربه‌های هیجان‌آور یک گروه نوجوان می‌پرازد که به وسیله یک دست مرموز مومیایی شده می‌خواهند تجربه‌ای ماورایی و متافیزیکی را تجربه کنند. در این بخش همه چیز فدای فضاسازی فیلم شده است که باید گفت یکی از رایج‌ترین ایرادات فیلم‌های ترسناک در سینمای جهان است، به عبارتی روشن‌تر، کارگردان‌ها آنقدر اسیر و متمرکز بر فضاسازی و کارگردانی قصه می‌شوند که فیلمنامه و ظرایف فنی و جزئیات شخصیت‌پردازی آن را فراموش می‌کنند. در «با من حرف بزن» هم شاهد ضعفهای مفرط در فیلمنامه و شخصیت‌پردازی هستیم: پدر و مادر میا آشکارترین نمونه این ایراد شخصیت‌پردازی محسوب می‌شوند. پدری که معلوم نیست در مرگ مادرش چه نقشی داشته و مادری که مشخص نمی‌شود خودکشی کرده یا به قتل رسیده است: در برخی لحظات کدهایی مبنی بر خودکشی مادر داده می‌شود و بعضی لحظات مرگ مادر را تداعی می‌کند. از سوی دیگر، نقش مادر می‌توانست بسیار تاثیرگذارتر و حیاتی‌تر باشد در صورتی‌که در طول فیلم نقشی تزئینی و آکسسواری پیدا کرده است. مادری که انگیزه اصلی نقش اصلی فیلم یعنی میا برای ارتباط با جهان ماورا است و همه بار علی و معلولی و ماورایی را قرار است به دوش بکشد به سطحی‌ترین و دم دستی‌ترین شکل ممکن به تصویر درآمده است.
در انتها باید گفت، «با من حرف بزن» محصول کار یک گروه جوان و خلاق در سینمای وحشت است که بی‌گمان در سال‌های آینده از برادران فیلیپو بیشتر خواهیم شنید؛ برادرانی که با وجود نقص‌هایی که در فیلم اولشان داشتند نمره قبولی کارگردانی و فضاسازی گونه وحشت را دریافت می‌کنند و توانستند هم در گیشه و سینماها و هم نظر منتقدان و مخاطبان سخت‌گیرتر سینماها موفق عمل کنند تا جایی‌که عنوان ترسناک‌ترین فیلم ۲۰۲۳ به «با من حرف بزن» اطلاق شود، این عنوان وقتی با اهمیت‌تر و برجسته‌تر می‌نماید که بدانیم در سال جاری بیش از ۲۰ فیلم در گونه وحشت تولید و اکران شده و برادران فیلیپو در نخستین تجربه فیلمسازی خود کار ساده و راحتی در مقابل رقبای قدرتمند و متعدد خود نداشتند.
تماشای «با من حرف بزن» در نماوا
نوشته «با من حرف بزن»؛ قدرت کارگردانی ارجح بر ضعفهای فیلمنامه‌نویسی اولین بار در بلاگ نماوا. پدیدار شد.
