فیلم Palmer با بازی جاستین تیمبرلیک اگرچه هیچ حرف جدیدی برای گفتن ندارد، اما به یکی از دلگرم کننده‌ترین فیلم‌های چند سال اخیر تبدیل می‌شود. در ادامه با نقد فیلم پالمر همراه باشید.

فیلم Palmer روایت آشنایی دارد؛ ادی پالمر در جوانی و دوره کالج ستاره فوتبال آمریکایی بود، اما یک حادثه باعث می‌شود تا به سرقت روی بیاورد و در ادامه محکوم به حبس می‌شود و حالا دوباره پس از چندین سال بازگشته تا زندگی جدیدی را با مادربزرگش آغاز کند. فیلم پالمر از همان ابتدا نشان می‌دهد که قرار نیست روایت جدید و متفاوتی را نمایش دهد و حتی وعده چنین چیزی را هم به بیننده نمی‌دهد. ادی پالمر که حالا از دوران زندانش درس بزرگی گرفته، به‌دنبال یافتن فرصتی برای شروعی دوباره است و این فرصت یک پسر بچه است که مادرش به مواد مخدر اعتیاد دارد و بیشتر مواقع پیش ویویان، مادر بزرگ پالمر زندگی می‌کند. حال سؤال اصلی این است که آیا فیلم Palmer، جدیدترین فیلم سرویس استریم اپل تی وی پلاس توانسته با وجود پیروی از کلیشه‌ها به اثری قابل قبول و دیدنی تبدیل شود یا تنها به یک فیلم تکراری و خسته کننده تبدیل شده است.

همان‌طور که گفتم فیلم Palmer از ابتدا تا انتها یک فیلم کاملا قابل پیش‌بینی است، فیلمی که می‌توانید اوج و فرودش را پیش‌بینی کنید و حتی در پایان هم اثری کاملا قابل پیش‌بینی است، اما این قابل پیش‌بینی و کلیشه‌ای بودن به‌نظر می‌رسد که کاملا آگاهانه بوده است. فیشر استیونز، کارگردان و شریل گوئررو، نویسنده فیلم پالمر درواقع ظاهرا به خوبی به توانایی خود آگاهی داشته‌اند و با همین آگاهی تصمیم گرفتند تا سنگ بزرگی را بلند نکنند و در عوض فیلمی را ارائه کنند که با توانایی آن‌ها تطبیق داشته باشد و نتیجه آن فیلم Palmer شده است. کلیشه و تکراری بودن یک فیلم همیشه نکته مثبتی نیست، اما در اینجا ما با فیلمی طرف هستیم که با وجود قابل پیش‌بینی بودن به اثری تبدیل شده که بیننده را می‌تواند از ابتدا تا انتها با خودش دنبال کند و به فیلمی دلنشین و دلگرم کننده تبدیل شود و این چیزی است که باعث می‌شود تا فیلم پالمر به فیلمی خوب در حد و اندازه‌های خود تبدیل شود که حتی با اینکه حرف جدیدی برای گفتن ندارد، اما می‌تواند به فیلمی دلچسب برای یک آخر هفته برای پر کردن اوقات فراغت خانواده یا دوستان تبدیل شود.

پس ما با فیلمی طرف هستیم که قرار نیست پای خود را فراتر از پتانسیل‌های سازندگانش بگذارد که شاید در ظاهر نکته مثبتی هم نباشد، اما در عوض فیلمی قابل تماشا است که حتی شاید بتوان در مورد محتوای آن و روابط پالمر و سم صحبت و گفت‌وگو کرد. اگر فیلم شروع کندی دارد، اما از زمانی‌که شاهد زوج پالمر و سم در طول دقایق فیلم هستیم، فیلم به مراتب پیشرفت می‌کند و بهتر می‌شود و نقطه قوت فیلم نیز همین رابطه ساده اما دلنشین و دلگرم کننده است که شاید رابطه همیشه کم اتفاق و بدون حاشیه‌ای نباشد، اما همانقدر که سم روی تغییرات شخصیت پالمر تاثیر می‌گذارد به همان مقدار هم پالمر روی سم تاثیر خودش را خواهد گذاشت. این تغییرات شاید در نگاه اول و گذرا خیلی دیده نشود، اما پالمر به شخصیت مسئولیت‌پذیری تبدیل می‌شود که حالا تصمیم دارد تا جای خالی پدر یا برادر را برای سم پر کند و باعث شود تا او از رفتار عجیب و غریبش در جامعه خجالت نکشد و بتواند مسیر درستی را در زندگی در پیش بگیرد و درواقع او اکنون دارای یک هدف درست و صحیح شده است.

بازی جاستین تیمبرلیک و رایدر آلن در نقش‌های اصلی یکی از دلایل موفقیت فیلم Palmer است. تیمبرلیک شاید بازی بی‌نقصی را ارائه نمی‌دهد، اما به خوبی توانسته از پس نقش پالمر بر بیاید و بازی قابل قبولی را ارائه کند و باعث شود تا شخصیت پالمر در نزد بیننده بیشتر باور پذیر شود. یکی دیگر از نکات بازی تیمبرلیک شاید فاصله شخصیتی که او درواقع دارد با شخصیت پالمر است که باعث شده تا اجرای او در طول فیلم بسیار بهتر از انتظار باشد. درکنار تیمبرلیک نباید از بازی درخشان رایدر آلن گذشت که نقش سم را در فیلم Palmer بر عهده داشت. آلن نه‌تنها باید نقش یک کودک مهربان، خوش قلب و تنها را بازی کند، بلکه نقش یک کودک با رفتاری غیر معمول در مقایسه با دیگر افراد هم سن و سالش نیز باید اجرا می‌کرد که به خوبی و حتی بهتر از تصور توانسته این نقش را بازی کند و باعث شود تا شخصیت سم نه‌تنها به شخصیتی دوست داشتنی در طول فیلم تبدیل شود، بلکه شاهد اجرای قوی رایدر هم باشیم که باعث بهتر به تصویر کشیده شدن شخصیت سم نیز شده است.

اما شخصیت‌های دیگری مثل مگی، شلی یا ویویان هم در طول فیلم شاهد هستیم که شاید ویویان با بازی جون اسکویب سومین شخصیت درخشان فیلم باشد، اما درنهایت حضور کوتاهی در اتفاقات فیلم Palmer دارد یا رابطه مگی و پالمر آنطور که باید و شاید در طول فیلم شکل نمی‌گیرد و شخصیت مگی آنطور که انتظارش را داریم به آن پرداخته نمی‌شود و حضور وی صرفا بیشتر به‌عنوان شخصیتی است که قرار است به پالمر در نگه‌داری سم کمک کند و درنهایت شاید رابطه عاشقانه آن‌ها هستیم که تا پتانسیل بالایی برای پرداختن داشت که متاسفانه فیلم تمرکز خیلی زیادی روی این موضوع ندارد و خیلی نمی‌خواهد تمرکزش از رابطه پالمر و سم خارج شود و این بخش فیلم بیشتر انگار حکم پر کردن زمان فیلم را داشته و متاسفانه از پتانسیل‌هایش به درستی استفاده نمی‌شود. شلی نیز به‌عنوان مادری بی‌مسئولیت نیز بیشتر نقش شخصیتی دارد که تنها به جلو بردن داستان کمک می‌کند، اما بازی جونو تیمپل در نقش شلی نیز نکته مثبت دیگری است که اگر دقایق یا فضای بیشتری به آن داده می‌شد، شاید حتی نتیجه بهتری را نیز شاهد بودیم.

اگرچه بیشتر و مهم‌ترین نکات منفی فیلم Palmer را در همان ابتدا گفتم، اما روند نسبتا کند فیلم در اواخر آن یکی دیگر از مشکلاتی بود که شاید در اواخر فیلم با آن مواجه شوید و شاید فیلم می‌توانست کمی کوتاه‌تر هم باشد یا حداقل این دقایق به بخش‌های دیگری مثل بهبود نمایش رابطه پالمر و مگی اختصاص داده می‌شد تا شاهد نمایشی سطحی و ساده آن باشیم. فیلم Palmer شاید درنهایت فیلم جدیدی نباشد یا حرف جدیدی نزند و در پایان یک فیلم کاملا کلیشه‌ای و تکراری تبدیل شود، اما درنهایت فیلمی است که به‌راحتی می‌تواند بیننده را با شخصیت‌های ساده اما دوست داشتنی و قابل لمس خود همراه کند و باعث شود تا ما ماجراهای سم و پالمر را با جدیت دنبال کنیم؛ حتی اگر درنهایت بدانیم که چه اتفاقی قرار است رخ دهد. با همه این توصیفات فیلم Palmer واقعا فیلمی قابل تماشا و قابل پیشنهاد است که بیننده را از تماشا آن می‌تواند پشیمان نکند و حتی باعث شود تا او این فیلم را به اشخاص بیشتری هم پیشنهاد دهد تا افراد یا گروهی بزرگ‌تر مثل خانواده و دوستان به تماشا این اثر دلگرم کننده و دلنشین بپردازند؛ حتی اگر مشکلات ریز و درشتی داشته باشد.