چرا «تنگه ابوقریب» ماندگار خواهد شد؟
به گزارش جهان نیوز، دوربین روی نمایی از سد دز مکث کرده و ذره‌ذره، مثل کودکی که تازه راه‌رفتن را یاد گرفته باشد، گام بر می‌دارد و تقریبا 360 درجه دور می‌زند تا در کنار مجید و حسن آرام بگیرد. دو جوانی که مشغول صحبت درباره روزمره‌ترین مسائل ممکن‌اند. «تنگه ابوقریب» با چنین نمایی شروع می‌شود. با قابی از یک زندگی معمولی. از دورهمی چهار رزمنده که دارند به شهرهایشان باز می‌گردند. مردانی که در میدان جنگ به اندازه کافی سختی کشیده‌اند و حالا وقت زندگی‌کردن‌شان باید باشد، که نیست. این چهار مرد و بقیه مردان گردان عمار، هنوز یک مرحله تا جاودانگی فاصله دارند. سفرِ سیمرغ‌وار بچه‌های لشگر 27، هنوز ادامه دارد و منزلگاه پایانی این سیر، «تنگه ابوقریب» است. فاخرِ عامهپسند پرهیز از اغراق. این، کلیدواژه موفقیت‌های آخرین فیلم بهرام توکلی است. در «تنگه ابوقریب» هیچ خبری از قهرمان‌سازی‌های مرسوم سینمایی نیست. همه‌چیز در معمولی‌ترین حالت ممکن قاب‌بندی شده. آدم‌ها از کادر بیرون نمی‌زنند، موسیقی هرگز لحن حماسی به خود نمی‌گیرد، هیچ بازیگری اغراق‌شده بازی نمی‌کند، دوربین هیچ حرکت غلوآمیزی ندارد و حاصل این هارمون..
